قریب ۴۰ سال است که به «آزادی» رسیده‌ایم، سرآغاز گذر از دیکتاتوری و حرکت به سوی حکومت اسلامی، فصلی برای رهایی‌ از حقارت ملت، فصلی که اهمیت مردم و قدرت ملت را یادآوری می‌کند، اما کنون فرهنگ روز های تلخی را سپری می کند، فرهنگی که در گرو استبداد و رفتارهای ارباب‌رعیتی قرار گرفته است، رفتاری که از سیاست‌زدگی سرچشمه می‌گیرد و در پس واژه مردم پنهان شده است.

وزیر امنیتی فرهنگ امنیتی را به ارمغان می آورد واز پس آن سکوت منتقدین هویدا می شود که بی شباهت به اعلام حکومت نظامی در فرهنگ نیست، اما دولتی که با شعار حقوقدانی بر مسند قدرت تکیه داده است شاید حقوق شهروندی را در «فصل ملت» به فراموشی سپرده است اما بهمن پایان دیکتاتوری و سرآغاز تبعیت از قانون است و به همین دلیل اصل ۲۴ قانون اساسی که در آن مقرر شده «نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند مگر آنکه مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد.» به صراحت به «رضا فلاح» نیروی امنیتی سابق و «سید رضا صالحی امیری» وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی یادآوری می کند بیان تنها چند انتقاد ساده در رسانه ها نیاز به پرونده سازی و اعلام حکومت نظامی در فرهنگ نیست، زیرا واژه «مهره سوخته» تنها در عرصه امنیت معنا نمی یابد و گاهی در فرهنگ هم کارایی خود را دارد، البته از دولتی که رییس آن در نمایشگاه مطبوعات گله از شکستن قلم می کند اما «چون به خلوت می‌رود، آن کار دیگر می‌کند!؟» انتظار بیش از این نباید داشت، اما باید پرسید چگونه وزیر محترم توانسته است آخرین برگه برنده دولت در عرصه فرهنگی را مانند «برجام» نابود کرده وعایدی «تقریبا هیچ» بدست آورد، شاید به همین دلیل نمایی «مدیوم لانگ شات» از وزیر امور خارجه در نقش وزیر ارشاد در مهم ترین جشنواره فرهنگی دیده می شودتا تلعیق در «فریب ملی» را به اوج خود برساند، جشنواره ای که دولت رویا بهره برداری ان را در سر می پروراند با ندانم کاری های وزارت خانه خود به کابوسی وحشت ناک تبدیل شده است، مسئله ای که تنها از یک وزیر امنیتی، از یک رایزن فرهنگی و از یک نور چشمی دور از سینما می توان انتظار داشت، جشنواره ای که نه تنها امید و نشاط با آن قرابتی نداشت بلکه ابتذال، بدبختی، خیانت ودر اخر دیکتاتوری با نقش آفرینی وزیر دیده شد، اما هنوز هم به اشتباه خود پی نبرده اند وهمان مسیر گذشته یعنی تئوری پوپولیسمی، رفتاری تروریستی را به کار می گیرند تا شاید فریب در سخنرانی هایشان بار دیگر ان ها را نجات دهد
اما بگذارید حرف های معروف رئیس جمهور در مناظره انتخاباتی را معکوس کنیم، حقیقتی که از عمل های گاز انبری وزیر سرچشمه می گیرد: «من همیشه پادگانی فکر و عمل کردم. جزو افرادی هستم که امنیتی هستم، من فرهنگی نیستم. امنیتی هستم. حواستان باشد چگونه حرف میزنید. هرچه اطلاعات لازم باشد در ذهنم دارم که بگویم. همیشه روبروی منتقدین ایستادم و مخالف آزادی بیان و طرفدار افراط و تفریط بوده‌ام.» در هر حال این تناقضات تنها تغییرات براساس سیاست مسئولان را آشکار می‌کند تا شاید بار دیگر قبل از آنکه به حساب‌شان رسیدگی شود خودشان این مسیر را آغاز کنند.

منبع: kharaman.com